Вітала колькі год я восені у месьце:
асфальт і цэгла,
мітусь, грукатня...
Аж давялося мне цяпер адну вітаць
на ўзьлесьсі,
дзе яна прыйшла сініць і плесьці
узоры зь верасоў,
імглы,
лістоў апалых...
Як гэткіх дзён зыркіх мне ўсьцяж, усьцяж замала!
Бо ўсё ж вакол зігціць,
гарыць і паланее,
ні росам ані ймгле шуганьня не суняць.
Няхай спамінам,
снам спрыяе цішыня, –
жывуць мае і тут, у лісьцяных завеях,
здаецца, дні кружыць я б зь імі не прыстала!
Як гэткіх дзён зыркіх
мне ўсьцяж, усьцяж замала!
1945
|
|
